25 gru Europa. Włochy. Livigno. w poszukiwaniu utraconego śniegu 10-18.12.2021
Olga Tokarczuk napisała o rankach zimowych, „że zrobione są ze stali, mają metaliczny smak i ostre krawędzie” i raczej trudno się z nią nie zgodzić, spędzając w Polsce upiornie długie grudnie i stycznie, bez światła, śniegu i mrozu. Zupełnie inna perspektywa pojawia się natomiast, gdy ranem otwiera się oczy we Włoszech. Wprawdzie słońce wstaje tu później, jeszcze ok.8 panują szarówka, ale za to jak już zdecyduje się w końcu wzejść, to bezwstydnie świeci na bezchmurnym niebie aż do zachodu. Rozpoczęciu sezonu narciarskiego w Livigno A.D. 2021 towarzyszyła fantastyczna pogoda, nawet śnieg wytrwale padał od września, by w połowie grudnia zrobić sobie przerwę i nie przesłaniać piękna Alp Retyckich, oraz wielka radość, że po prawie dwuletniej przerwie spowodowanej pandemią wreszcie można było tu przyjechać. Włochy dla przybyszów z UE są otwarte bez większych trudności, bo nie można przecież za takie uznać obowiązku szczepienia i testowania. Paszporty covidowe są sprawdzane przy wejściu do stacji narciarskich, restauracji, we wszystkich miejscach publicznych obowiązują maseczki. Lombardia bardzo ucierpiała w trakcie ubiegłej wiosny, więc teraz Włosi są ostrożni. Czas wielomiesięcznego zamknięcia mieszkańcy Livigno skrupulatnie wykorzystali na realizację nowych inwestycji. W miasteczku pojawiły się hotele wprost spod igły, w tym kolejny moduł hotelu Silvestri, w którym zawsze się zatrzymuję, a także nowiuteńki sklep Via Plan Cinque (z odzieżą męską i damską topowych marek, np. Brunello Cucinelli, Loro Piana, Kiton, Moorer), w którym mimo wysokich obniżek, nawet 30- 50 %, ceny nadal zwalają z nóg (damski sweter kosztuje minimum 500 euro, bluzka koszulowa nawet 700 euro i tyle samo jeansy). Świetna jakość i ponadczasowe wzornictwo muszą jednak kosztować i z pewnością lepiej mieć w szafie jedną porządną rzecz niż dziesięć takich sobie.
Właściciele wyciągów narciarskich również nie zasypywali gruszek w popiele. Stacja narciarska Mottolino po gruntownej przebudowie wygląda jak galeria sztuki nowoczesnej. Natomiast ubiegłoroczne doświadczenia i kompletne zamknięcie stoków spowodowały dużą ostrożność Włochów, więc w tym roku po stronie Carosello 3000 trasy narciarskie były słabiej przygotowane i było ich mniej niż zazwyczaj. Początek grudnia oznacza w Livigno bezpłatne karnety na wyciągi i związany z tym wzmożony napływ narciarzy z Polski. Natomiast licznych do tej pory Brytyjczyków, po brexicie siedzących na wyspach, ochoczo zastąpili Rosjanie, których z daleka rozpoznaje się po… złotych lub srebrnych kasakach narciarskich. W hotelu Silvestri nie pojawiło się w tym roku po raz pierwszy od 33. lat sympatyczne angielskie małżeństwo – najstarsi stażem goście.
Dekoracje świąteczne, jakby na przekór smutnej, pandemicznej rzeczywistości zaplanowano z wielkim rozmachem. Nigdy dotąd nie widziałam tak błyszczącego światełkami Livigno. Właściciele sklepów, hoteli, restauracji, ale też prywatnych domów rozpisali chyba w tym roku konkurs z nagrodą główną w postaci uścisku dłoni Chevy’ego Chase’a. Natomiast przed niewielkim sklepem z biżuterią, bardzo zresztą gustowną i drogą, L’ecrin Gioielli, Via Fontana 170, jak co roku Mikołaj dzwoniąc dzwonkiem, zachęca do trwonienia pieniędzy.
Niezmiennie również najlepszą pizzę serwuje się w Bait dal Ghet, Via Plan 369, w tym bodaj najsmaczniejszą wśród ponad dwudziestu gatunków – diavolę. Prócz pizzy podaje się tutaj również wiele lokalnych dań, moje ulubione pizzoccheri (makaron wstążki z mąki gryczanej – odmiana tagliatelle – w serowym sosie z ziemniakami i włoską kapustą) smakuje tu niemal równie dobrze jak w restauracji hotelu Silvestri, i oczywiście bezpłatne drinki w oczekiwaniu na wolne miejsce, . Ta ostatnia atrakcja dla niektórych może mieć niebezpieczne następstwa w postaci np. niepewnego kroku w drodze do upragnionego stolika, gdyż chętnych nigdy nie brakuje i w wesołej kolejce czeka się zwykle co najmniej kwadrans.
Z niepokojem zauważyłam, że Livigno nie oparło się trendowi coraz gęstszej zabudowy, powstają też coraz większe, wyższe budynki i chociaż nadal nie przekraczają one trzech kondygnacji, zaczynają przytłaczać niższe i starsze. Niedobry to trend, bo za kilka lat dolina straci kameralny charakter i stanie się kolejnym zadeptanym przez tysiące ludzi kurortem, podobnym do setek innych.
Nie wyjeżdżając zaś z Polski, można poczuć włoską atmosferę w kinie i księgarni, a w obu tych miejscach dzięki „Domowi Gucci”. Film Rydleya Scotta dostarczył mi prawie 3. godzin przyjemności, bo też zrobiony jest po prostu świetnie – z doskonałymi kreacjami aktorskimi (Lady Gaga celuje w Oskara, Adam Driver wyrasta na gwiazdę formatu Marlona Brando, a kariera Camille Cottin pewnym krokiem zmierza ku Cezarom), zgrabnie prowadzoną fabułą, genialnym soundtrackiem (kompilacja największych przebojów lat osiemdziesiątych i arii operowych, a wśród nich perełka – „Baby Can I Hold You” w wykonaniu Tracy Chapman i Luciano Pavarottiego), przepięknymi zdjęciami włoskich krajobrazów i wnętrz palazzo (scena przyjęcia urodzinowego Aldo Gucciego w rezydencji nad jeziorem Como – maestria!). Czekałam jedynie, ale nie doczekałam się niestety, na okrągłe włoskie „O” w słowie „pOssible”, tak charakterystyczne w italenglish, którym Lady Gaga z racji swego pochodzenia bardzo przekonująco w filmie się posługuje. XVII-wieczną Villę Balbiano nad jeziorem Como, należącą do Guccich już wkrótce będzie można wynająć, oferta znajduje się na portalu Airbnb, a na fali popularności filmu chętnych, by przez chwilę zamieszkać w barokowych komnatach z pewnością nie zabraknie. Spóźnialskim pozostanie lektura ekscytującej książki o historii właścicieli jednej z najsłynniejszych marek modowych na świecie autorstwa Sary Gay Forden. Włoski szyk, gust, poczucie piękna, klasa – wartości na szczęście w Italii nieprzemijające w książce i filmie znalazły właściwe odzwierciedlenie, sprawiając czytelnikowi/widzowi wiele radości, o czym z własnego doświadczenia mogę zapewnić.