Widok na marinę, przyjemny cień pod parasolem i świetny świeżo wyciskany sok z najsłoneczniejszego pomarańcz pod słońcem.

Doskonale cieniutkie ciasto, o lekko chropawej strukturze, świetne wino rose, przyjemna obsługa, więc kulinarne niebo się otwiera. Najlepsza pizza – ta z gorgonzolą.

Bardzo przyzwoite dania obiadowe, ale bez jakiegoś specjalnego szaleństwa. Kalmar z grilla był lekko gumiasty, a sałatki bez polotu, o przewidywalnym smaku świeżych warzyw.

Oczywiście moim błędem było to, że nie zapytałam kelnera, w jakiej postaci dostanę bottargę, która wraz z vongolami miała nadawać ton linguine. Ale przez myśl mi nie przeszło, że na Sardynii zamiast plastrów gonad cofała dostanę marny proszek. Jakby tego jeszcze było mało, danie odbyło bliskie spotkanie z kopalnią soli.

Doskonale miejsce, by zjeść culurgiones nero z owocami morza, stek z tuńczyka. Przede wszystko zaś wypić kieliszek lokalnego, słodkiego wina Malvasia.

Fantastyczna miejscówka przy zabytkowej bramie, lody, jak na Italię przystało,bardzo, bardzo smaczne (zarówno pistacjowe jak z prażonych orzechów laskowych). La dolce vita!

XVI Dzielnica Paryża ma tę przewagę nad innymi, że turyści raczej się tu nie zapędzają, więc i restauratorzy zdani na lokalnych klientów bardziej się starają o poziom serwowanych dań. W tej restauracji można liczyć na doniosłe przeżycia. A takim bez wątpienia jest obcowanie z serwowaną na placku ziemniaczanym grasicą. Chrupka z zewnątrz i mięciutka jak puch w środku idealnie smakuje z morelowym sosem. Czysta poezja!

Restauracja na samej plaży zawsze wygrywa nawet z tą z pierwszej linii, bo widoku na morze nic już nie przesłania. Miła i szybka obsługa też dodają jej punktów. Nie mówiąc o cenie, bo aperitivo za 1 (słownie: jedno!) euro to już jakuś kompletny kosmos.

Niezawodne miejsce, z imponującą listą sławnych gości i bezpretensjonalnym menu. Nikt tu nie udaje ważniaka – przychodzi się na najlepszy w stolicy tatar, takiegoż schabowego, rosół, pomidorową. Luz i przyjemność z jedzenia.

Genialna kuchnia, bez słabych punktów. Świetny serwis i bardzo przyjemne wnętrze powodują, że bardzo chętnie tu wracam. Obiad trzydaniowy z napojem za 45 zł, tej klasy, w Warszawie – toż to prawie darmo.

Restauracja wprawdzie paryska, ale jedzenie włoskie. Serowe ravioli bardzo mi smakowało. Jak na Paryż – wręcz baaaardzo.

Jak na Paryż – całkiem niezła zupa cebulowa. Odpowiednio gęsta, z dobrymi grzankami. Może tylko temperatura trochę zbyt niska. Ale to śmiało można wybaczyć.

Zupa serowa z ziemniakami i szpinakiem smakowała tylko tak sobie, wyglądała tak sobie i w związku z tym zniechęciła do kolejnych odwiedzin restauracji.

Sałatka Genova – trochę świeżych warzyw z całymi liśćmi rukoli w przewadze, a wszystko zalane dresingiem-gotowcem, który zdominował danie.

Świetny serwis, chłopaki uwijają się jak w ukropie, przyjemne wnętrze i dania o niebiańskim smaku. Od przystawki, grillowany kalmar z chili, przez danie główne (eskalopki w boskim sosie cytrynowym, po deser w postaci torciku czekoladowego – nie było słabych punktów. Do tego genialne wino musujące moscato d’asti Luigi Einaudi. Najwyższy poziom włoskiej kuchni, choć w Holandii.

Restauracja raczej z wyższej niż niższej półki, o przyjemnym, eleganckim wystroju wnętrz i z fachową obsługą (włoską). Dobre pieczywo i tarteletka z serem jako wstęp nad wyraz zachęcająco zapowiadały danie główne. Linguine serwowane z wielkiego kręgu pecorino i culurgiones byłyby świetne, gdyby znalazły się na talerzu nieco wcześniej i nie zdążyły wystygnąć.

Zapomniałam, że to Austria i porcje są przeogromne. Jedno danie w zupełności wystarcza dla 2-3 osób. Piwo już niekoniecznie trzeba podzielić, zwłaszcza że pochodzi z domowego wyrobu. Świetna, domowa atmosfera, stylowe wnętrza (skrzynkowe okna w ramach koloru kości słoniowej, poroża, wypchane zwierzęta robią robotę).

Bardzo miłe wnętrze, uprzejma obsługa i smaczne dania. Nie sposób wyjść z tej restauracji niezadowolonym, a już głodnym – absolutnie, bo porcje są ogromne.

Świeże, smaczne dania za rozsądne pieniądze na wysokości ponad 2 tys. m? Tutaj się to udaje. Zupy i dania główne smakują wybornie, troszkę słabiej wypadają desery.

Warto było czekać ponad godzinę na wolne miejsce przy wspólnym stole z mieszkańcami urokliwego miasteczka Forchtenberg. Bo i atmosfera w przytulnej restauracji prowadzonej przez Thomasa, i serwowane tu dania pachnące świeżością i dobrą kuchnią, a także lokalne wina (zwłaszcza rose) były doskonale.

W El Nido gastronomia prezentuje się kiepsko, więc OPPA nie ma zbyt wyśrubowanej konkurencji. Jedzenie jest tu na przyzwoitym poziomie. Pierozki wprawdzie były z lekka czarne od zbyt intensywnego smażenia, a smak tofu skutecznie zakłócał sos chili, ale dzięki bardzo miłej obsłudze te niedociągnięcia można śmiało wybaczyć.

Lokalizacja na plaży sprawia, że gość siadając przy stoliku od razu jest zadowolony. Trzeba tylko uważać na kosmiczne ceny (kawa americano w przeciętnej cenie dania głównego w innych restauracjach).

Kuchnia wietnamska jest świetna, ale nie tutaj. Flagowe danie czyli spring rolls udało się połowicznie – wersja wegetariańska fresh była dobra, natomiast smażona mięsna zaledwie przyzwoita, a uratowała ją tajska bazylia jako dodatek.

Bardzo przyjemna śniadaniownia, z widokiem na morze. Wprawdzie wybór dosyć nieciekawy, ale owoców na śniadanie dostałam pod dostatkiem (półmisek za 7 USD). Podają tu świetne cappuccino, które w połączeniu z panoramą tworzy dobrą atmosferę.

Za sam pejzaż z restauracyjnego tarasu należy się wysoka ocena. Spice squid w sosie z grzybami shitake to danie godne polecenia. Podobnie jak sok ananasowy i caipirinha.

Śniadanie z taką ilością cukru pewnie będzie trzymać cały dzień, gorzej z trzustką i wątrobą. Braki jajczane dotkliwe, bo ograniczają wybór.

W Osace szefa kuchni tej restauracji zabito by śmiechem. „Okonomyaki” okazało się maziugą niewiadomego pochodzenia (zamawiałam z owocami morza), na przypalonym placku i z makaronem na wierzchu, na dodatek o lekko słodkim smaku. Wyglądało toto równie paskudnie, jak smakowało.

Bardzo miła obsługa kelnerska i całkiem przyjemne wnętrze. Natomiast spaghetti z krewetkami tylko przeciętne. Błąd podstawowy, ale też powszechny – za dużo sosu i zbyt miękki makaron.

Nie zaryzykowałabym tu obiadu lub kolacji po doświadczeniach ze śniadaniem, które wyglądało i smakowało tak, jakby na mnie czekało od kilku dni. I jeszcze ten kot biegający po stołach!

Nie mam pojęcia, gdzie uczył się fachu kucharz tego bistro, ale z pewnością ostatnią i jedyną lekcją, którą zapamiętał była wstępna o tłuszczach i mące. Zarówno crème chowder jak pikantne owoce morza nie nadawały się do jedzenia. Zatopione w tłuszczu i zasmażkę, niezależnie od nazwy dania smakowały tak samo okropnie. Koszmar!

Atmosfera zupełnie jak na kultowym filmie „Rejs”. Zbieranina przypadkowych ludzi, jedzenie w formie bufetu, którego świeżość nie jest najmocniejszą stroną. Brakowało tylko muzyki Wojciecha Kilara i kaowca. Fantastyczna podróż w czasie.

Oczywiście szaleństwem byłoby oczekiwanie, że europejska kuchnia w Azji może rzucić na kolana. Mogłaby jednak być choć przyzwoita. A nie była. Jedynie przystawka (baby squid j sardynki we fryturze) nadawała się do jedzenia. Natomiast danie zwane szumnie „głównym” już nie. Ośmiornicy nie jestem w stanie skomentować – macka była stanowczo zbyt miękka, pochodzenie nie do rozpoznania!, do tego kolejna papka – ziemniaczana dla odmiany – podobnie pozbawiona wyrazu, i jeszcze jedna papka na brzegu talerza, dla kontrastu w ciemnym kolorze, znowu niewiadomego pochodzenia. Koszmar!

Pizza frutti di mare jednoskładnikowa? Tylko z krewetkami, choćby i w podwójnej ilości, to jednak trochę za mało w miejscu aspirującym do miana trattorii.

Dobry adres dla zwolenników grillowanego mięsa. Żeberka, steki nadnaturalnej wielkości, potężne burgery, a do tego wiaderko frytek. Trzeba lubić!

Wszystkie potrawy z morza są tu starannie przygotowane i bez wątpienia bardzo świeżej podobnie świeże i smaczne są soki owocowe.

Bar z tarasem nad samym morzem i bardzo miłą, uprzejmą obsługą. Serwuje się tu m.in. nierozcieńczone i niesłodzone soki ze świeżych ananasów, mango, pomarańczy. Wszystkie pyszne!

Z przyjemnością zjadłam tu kurczaka w zielonym chili z ryżem. Bardzo smaczne danie. Owoce morza trzeba zamawiać z jednodniowym wyprzedzeniem, więc z pewnością są świeże.

Uczynić z siermiężnej polskiej kuchni dzieło sztuki kulinarnej, to rola dla jednego aktora – Adama Gesslera. Cudnie było u niego jadać przed laty we Francuzie, teraz można zrobić to samo na Kazimierzu. Kwaśna grzybowa z pierożkiem – genialna, grasica dzięki kawałkom jabłka i sosowi – niezapomniana, a deser (czekoladowy torcik) – poezja! Fantastyczny serwis – nienachalny, ale dyskretnie i skutecznie dbający o gości, nieprzekraczający cienkiej granicy między wyważoną serdecznością i elegancją, a irytującą w innych restauracjach jowialnością – to dzięki ludziom chce się tutaj wracać.

Idealne położenie- w samym sercu Krakowa, stylowe wnętrza i genialna kuchnia. Biały barszcz aromatyczny i smaczny, deser smakuje jak wygląda. Chapeaux bas!

Położona w gastronomicznym kwartale Krakowa od lat niezmiennie trzyma bardzo wysoki poziom, co jako foodie i fankę azjatyckiej kuchni niezmiernie mnie cieszy. Tofu w czerwonym curry i chrupiąca wieprzowina – mocarne!

Prosto i dobrze karmią w Casa Madeira. Zamówione tapas dla 2. osób ilościowo odpowiada zapotrzebowaniu. Smacznie i świeżo, z miłą obsługą.

Desery bardzo dietetyczne, bo z maleńką ilością cukru. Chocobrandy torcik z leśnymi owocami, mgiełka marcepanowa z włoskimi orzechami – nie ma tu słabeuszy.

Miejsce wyjątkowe na kulinarnej mapie Krakowa, istniejące od dziesięcioleci, co stanowi najlepszą rekomendację. W karcie króluje rodzima kuchnia i nie ma w niej słabych punktów. Przemiła obsługa, wnętrza, w których czas się zatrzymał i dania z dzieciństwa – prawdziwe déjà vu!

Doskonała lokalizacja w bardzo popularnej turystycznie dzielnicy Krakowa, a jednak kuchnia bynajmniej nie turystyczna. Przyjemne wnętrza, bardzo miła obsługa. Uwaga na ogromne porcje (zamówiłam na śniadanie szakszukę – do wyboru: albo przy okazji zaliczyć obiad, albo podzielić się daniem z przyjacielem).

Wyborna kuchnia, bez bombastycznego zadęcia, udziwnień na siłę. Dorsz i komosa były świetne, niezakłócone przyprawami, chrupkie. Tutejsze desery prezentują się równie ciekawie.

Już dla samej panoramy z tarasu adres wydaje się trafiony. Ładne wnętrza zachęcają, by coś zamówić. Pizza diavola smakowała jak we Włoszech, ciasto była takie, jak być powinno, czyli cienkie, chrupkie z brzegów, ser i salami wręcz idealne. Zaś stek z tuńczyka w sezamie – to prawdziwa doskonałość.

Bez specjalnego zadęcia, bardzo przyzwoita, ale też przeciętna chińska kuchnia. Niezłe dim sum z różnym farszem, dobre makarony.

Znalezienie w Paryżu dobrej restauracji, w której zapłacenie rachunku nie wymaga zaciągnięcia kredytu hipotecznego jest chyba niemożliwe, więc trzeba się pogodzić, że słono płaci się w tym mieście za przeciętne dania. Tak też jest w tym miejscu. Jedzenie pizzy w Paryżu… Ale cóż zrobić, gdy nie ma wyboru.

Brawa za kolorystykę, w jakiej utrzymano tę restaurację. Róż i fiolet robią dobre wrażenie. Z jakością dań, jak na Paryż przystało – krucho.

W Paryżu zjedzenie czegoś smacznego to prawdziwy wyczyn. A zupa w tej restauracji była bardzo smaczna. Bezpieczne i przewidywalne danie, zgodne z oczekiwaniami.

Położona nad morzem restauracja, a raczej bar, co w żadnym razie nie jest określeniem niepochlebnym. Ryby i owoce morza serwuje się tu świeże i smaczne. Za 20 euro na stole wylądowała patelnia po brzegi wypełniona morskimi specjałami (małże vongole, krewetki, langustnika, ryba, ośmiornica).

Bez specjalnego szału, kuchnia przyzwoita, ale kulinarnych uniesień nie odnotowałem. Kluseczki ziemniaczane w rybnym sosie, sery, crostini z pasztetem z drobiowych wątróbek – poprawne i nic więcej. Ale w końcu to zaledwie dwie minuty od Krzywej Wieży, więc turyści bez szemrania wszystko zjedzą.

Włoskie desery, ciasta, ciasteczka – dla nich jestem gotowa zgrzeszyć, bo nie jadam z reguły słodyczy. W tym miejscu grzech był nadzwyczaj blogi. Pod powłoką z płynnej czekolady skrył się delikatny mus czekoladowy, w którego środku, dla przełamania słodyczy gorzkiej czekolady, pojawiła się grudka malinowej, kwaśnej konfitury. Ptyś ze śmietankowym kremem i kruszonym pistacjami nie miał wielkich szans w starciu z czekoladowym królem, choć też smakował wyśmienicie. Cóż, lepsze jest wrogiem dobrego.

Zasłużenie tej lodziarni przyznano tytuł najlepszej na Dolnym Śląsku. Lody mango-maracuja smakowały wybornie (w składzie z pewnością zawierały świeże owoce, bo trafiłam na pesteczki maracui). Kawa też świetna.

Kawa z widokiem na zachwycający dusznicki rynek? Tylko tutaj. Pyszna wuzetka i taki też lody, bardzo gustowne wnętrza, jasne wnętrza, miła obsługa. I piękne kaskady białych surfinii w kawiarnianym ogródku. Sama przyjemność!

Po roku od ostatniej tu bytności – nadal karmią świetnie w Dobrych Smakach. Zupa z kurek, dorada – wszystko świeże, pachnące, smakujące wybornie. I podawana przez miłą obsługę.

Blisko Pałacu Czartoryskich, a więc w turystycznym miejscu, więc mogłoby być słabo. A jest świetnie! Pstrąg serwowany w całości, z wyluzowanym ośćmi to miła niespodzianka. Wszystko świeże i pachnące. Bardzo uprzejma obsługa.

Bardzo przyjemne miejsce w pobliżu wejścia do Podziemi Kredowych, więc w oczekiwaniu na wycieczkę można z przyjemnością napić się kawy i zjeść doskonałe lody.

Bardziej w stronę baru, niż restauracji, chociaż przekąski nie są złe (foie gras to spory plaster wybornego pasztetu, carpaccio też w odpowiednim rozmiarze. Szkoda, że wśród białych win trudno znaleźć francuskie.

Nie wiedziałam dotychczas, że ramen robi się też z krewetek. W tej niewielkiej ramenowni taki właśnie jadłam, przygotowany z maciupeńkich krewetek. Trochę, jak dla mnie za tłuste tare. Ale okazało się, że gotują tu Chińczycy, więc pewnie w tym tkwi powód. Bardzo dobry, zdrowo przysmażony i lekko słodki chashu, bez rolowania, był za to ok.

Maciupeńka dziupelka, za to z jakim mocnym charakterem! Trzeba tu zajrzeć dla klimatycznego wnętrza. Niski strop, nad barem z ciekawym, masywnym belkowaniem, na ścianach czarno-białe fotografie, mikroskopijne stoliki. I powalający aromat czarnej jak asfalt kawy. Świetne miejsce na przedpołudniową kawę.

Fantastyczna, regionalna kuchnia – gołąbki, ruskie pierogi, hreczanyki (kule z kaszy gryczanej i mielonego mięsa w sosie z prawdziwych grzybów i buraczkami – miażdżą!). Do tego kwas chlebowy i domowa lemoniada i piękny widok na sanocki rynek – lepiej być nie może.

Rue Legendre zobowiązuje, bo mieszczą się przy niej bardzo przyjemne restauracyjki. Brazylia też, więc z tego połączenia powstało wyjątkowe miejsce. Mus z maracuji jak mgiełka – lekka konsystencja, odpowiednio kwaśny, po prostu genialny. Caipirinha smakowała jak na Copacabanie, muzyka na żywo brzmiała autentycznie, aż trudno uwierzyć, że to wszystko w Paryżu.

Jeśli ktoś chce zobaczyć raj, powinien tu spędzić choćby jeden dzień. Fantastyczne położenie w centrum miasteczka, przemiła obsługa, genialne jedzenie, niesamowita atmosfera i tradycyjne wnętrza czynią ten ryokan równy niebiosom.

Bardzo przyjemne miejsce w samym środku Tokio, z zewnętrznym ogródkiem i bardzo miłą obsługą. Jawa po wiedeńsku – jak w CK Austrii.

Bez jakichkolwiek wcześniejszych poszukiwań, po drodze do Kopalni Kredy znalazłam to miejsce. Wyborna, tradycyjna kuchnia polska (chrupiący schabowy smakował świetnie), ale i ochota do eksperymentów (doskonała sałatka gruszka z granatem). Przyjemne wnętrze, bardzo miła obsługa.

Raj dla ortodoksyjnych wielbicieli mięsa. Serwowane tu żeberka, niemal bez kości, kurczak, steki są tak świetne, że nie wymagają żadnych sosów, wystarczy grubo mielona sól. Pyszna kaszanka, inna niż Polska, bo bez kaszy, stanowiła największe zaskoczenie w lunchowym menu (nieprzyzwoita ilość wysokogatunkowego mięsiwa, z sałatką, przystawką i winem za 15 euro – miła niespodzianka).

Śniadanie prawie na trawie, w zacisznym zaułku hannoverskiej starówki, rozłożysty dąb oczywiście nad nim góruje, bo to flagowe drzewo tego miasta, można z dużą przyjemnością zjeść w ogródku stylowej restauracji Teestübchen. Przemiła obsługa, piękne otoczenie, kawa pachnie, a życie jest piękne.

Wyśmienita kuchnia, bardzo wyważona, by sprostać różnym upodobaniom kulinarnym. Dorada z grilla, doprawiona jedynie grubą, morską solą spełniła moje oczekiwania, a dodatki w postaci sałaty, smażonych pieczarek, marchewki i malutkich ziemniaków podbiły bębenek. Zimna caipirinha dopełniła niebiańskich wrażeń.

Świetne miejsce, z niezwykłą atmosferą i taką obsługą wykonywaną przez cudownego, szarmanckiego właściciela. Danie dnia, makaron z serem, za 9 euro i sałatka za 11 euro – jak na Paryż nader przyzwoicie. I smacznie!

Szynkami Hiszpania śmiało może konkurować i z Włochami, i z Francją. Wprawdzie w tej tawernie nie podano mi mojej ulubionej z czarnej świnki karmionej żołędziami, ale popełniłam pewnie błąd językowy przy zamówieniu. Jamon iberico i tak był świetny, odpowiednio soczysty, mięciutki i kruchy. A popijamy zimnym. białym winem Ramon Bilbao, może niezbyt wysokich kotów, zaspokajał wieczorny apetyt.

Maj, szparagowy sezon i Niemcy, to połączenie nie ma prawa zawieść. W Hannoverze również. Szparagi odpowiednio miękkie, bez odrobiny łyka, z odrobiną maślanego sosu, do tego bardzo aromatyczny riesling – w prostocie tkwi moc!

Zaletą tej piekarnio- śniadaniowni jest bez wątpienia możliwość szybkiego zjedzenia sandwicha i pobicia go cappuccino, niestety – bułka z szynką pochodziła z wczorajszego wypieku pieczywa, co przecież w piekarni nie powinno się zdarzyć, z serem była ok.

Koło ratunkowe dla tego miejsca – sąsiedztwo Opery Bastille, do której się spóźniłam i musiałam przeczekać gdzieś I akt. Słabe wino przy pochyłym stoliku, z którego kieliszek wciąż się zsuwa i coś przedziwnego do zjedzenia – odgrzewane frytki smażone na oleju silnikowym polane zaprawą z sera. Nie mogłam uwierzyć, że to Francja. Jedynie do butelkowanego cidra nie miałam zastrzeżeń.

Bez specjalnego zachwytu, ale pizzę w Mediolanie jadą się przecież „U Michała”, a nie w pierwszej lepszej pizzerii Centro Storico.

Świetna lokalizacja, w pobliżu Teatru Ateneum, sprawia, że po spektaklu warto tu zaglądnąć. Sałatka, mule, krewetki, wszystko bardzo smacznie przyrządzone. Wnętrze bez zadęcia, proste, przemiła obsługa.

Bezpretensjonalne, bardzo przyjemne wnętrza, miła obsługa i jedzenie jak w domu. Zupa fasolowa, kotlet schabowy z młodymi ziemniakami i takąż kapustą na niedzielny obiad smakowały wyśmienicie. A kompot jabłkowo-wiśniowy dopieścił tę kulinarną klasykę. Ceny nad wyraz przyjazne, więc nic dziwnego, że dobrze wcześniej zabezpieczyć się rezerwacją. Uwaga na wielkość dań, zwłaszcza placków ziemniaczanych – wystarczą dla 4. osób.

Asturia znaczy cider, a w tym barze umiejętność nalewania tego trunku z wysokości ramienia kelnera doprowadzono do perfekcji. Jako starter sałatka z małży z selerem naciowym, papryką, cebulą, ziarenkami pieprzu i aromatyczną oliwą – delicje!

Przyjemne miejsce w samym środku lyońskiej starówki. Zupa cebulowa smakuje tu świetnie, ale z pewnością porcja nie zaspokoi kogoś większego od krasnoludka.

Świetna wietnamska kuchnia w samym centrum Warszawy. Bezpretensjonalne, pachnące dania. Świetne sajgonki i sałatki, dobre Dania wegetariańskie.

Świetna kuchnia, doskonale położenie, profesjonalny serwis i wyborne wina – niemało jak na jedną restaurację w sercu Recolety. Nie wiem, co było najsmaczniejsze spośród baskijskich specjałów: czy przystawki ( świetna szynka z czarnej świnki karmionej żołędziami, ser o aksamitnej gładkości, pieczywo) z królem w postaci smażonego serca karczocha, czy dania główne (żabnica w maślanym sosie z cieniutkimi płatkami ziemniaków, genialny stek z kością i domowymi frytkami), czy desery (pachnący sernik, mięsiste brownie z orzechami, lodami i owocami). Białe wino i cava – boskie!

Świetna cukiernia, jak to w Madrycie. Świetne ciasta: kawowa tarta i cytrynowa po prostu miażdżą. Są też pudełeczka z miniaturowymi ciasteczko-tartami w różnych smakach i makaroniki. Po prostu pysznie!

Niepozorna restauracja w bocznej uliczce, a jaka wyborna kuchnia! Sashimi z tuńczyka w lekko kwaśnym sosie z prażonymi nitkami nawet nie wiem jakiego warzywa wprost mnie uwiodło. Również ryba na ciepło z warzywami al dente smakowała wyśmienicie. Lekko schłodzone guacamole i tacos z ośmiornicą – fantastyczne.

Restauracja położona przy samej ulicy, więc jak wszędzie w Playa del Carmen doskwiera hałas. Porcje są ogromne i bez wysiłku mogą im sprostać jedynie Amerykanie. Proste, niewyszukane, ale świeże jedzenie, z dużą ilością tłuszczu, nawet sałatę podano z dresingiem.

Fantastyczna restauracja w samym Centrum Olbii. Przyjemne, stylowe wnętrze. Poczynając od cieniutkiego jak opłatek pane cerasau po danie główne (fregola – makaron kuleczki z semoliny pszenicy durum) – wszystko genialne!

Restauracja działająca w hotelu Sardegna, a jaka świetna! Doskonały pane carasau, cieniutki i lekko przypieczony, skropiony aromatyczną oliwą na początek, jako przystawka bardzo smaczny tatar z tuńczyka i w końcu tagliolini z krewetkami, burratą i czarną truflą w formie kuleczek jak czarny kawior – wszystko zasługiwało na gwiazdkę Michelin.

Położona w centrum Playa del Carmen, więc niejako z automatu narażona na ogłuszający huk muzyki dobywające się z każdej możliwej szczeliny. Jedzenie w takim hałasie zdecydowanie kłóci się z moim foodie. Ale cóż, nie ma zlituj. Naparzają wszędzie, więc tu także. Zamówiłam krewetki w pikantnym sosie tamaryndowym. Nie dosyć, że danie było kompletnie zimne, to jeszcze zupełnie pozbawione pikantności. Nieco lepiej pod względem temperatury prezentowała się langusta a’la Thermidor.

Cóż można napisać, jeśli od lat odwiedza się restaurację, która niezachwianie trzyma niebotycznie wysoki poziom? Excellent! Zimowy rosół z ociupinką cynamonu i goździków z pierożkami z gęsiną uwiedzie najbardziej wybredne podniebienie. A stek fiorentina z pieczonym ziemniakiem rzuci każdego na kolana. I ta cudowna atmosfera!

Bardzo przyjemne miejsce – bez zbędnego zadęcia, z domową, sardyńską kuchnią. Zamówiłam owoce morza smażone w głębokim tłuszczu i sałatkę z warzyw. Wszystko było bardzo smaczne, lokalne wina również.

Gasthoff położony malowniczo w austriackim Tyrolu, z restauracją serwującą lokalne dania jakby wprost z polskiej kuchni. Pyszne, świeżutkie pstrągi prosto z pobliskiej rzeki, domowy rosół z makaronem, wiener schnitzel a w zasadzie dwa w ramach jednej porcji, miła obsługa, czyściuteńko – świetny przystanek w drodze z Lombardii do domu.

Po roku od ostatniej tu bytności z radością stwierdzam – nic się nie zmieniło. Restauracja wciąż trzyma doskonały, wysoki poziom. Polędwica na gorącym kamieniu smakuje wybornie, chłodnik ogórkowy po prostu świetny. A obsługa kelnerska – bajeczna! Brawa za świetnie urządzoną salkę klubową.

Szalonych doznań nie doświadczyłam, ale też zamówiłam zupę cebulową, która nie przyprawia o zawrót głowy. Poprawna, z ceną przeciętną jak smak. Ale czego można oczekiwać w Paryżu za 9,90 Euro?

Hotel nad samym Oceanem Indyjskim, z dużymi, czystymi i przestronnymi pokojami. Wyposażony w doskonałą restaurację serwującą pyszne dania: kotleciki jagnięce, steki z tuńczyka, homary. Nadzwyczaj uprzejma i sympatyczna obsługa. Jednym słowem – RAJ!

Bardzo dobry adres na krakowskim rynku, ładne wnętrza i dobre kulinaria – pizza diavolo, żeberka bez zarzutu, podobnie beza z kremem owocowym i wybitny sernik. Jedyny, ale bardzo drobny mankament – głośna myzyka utrudniająca rozmowy przy stole.

Przeciętna restauracja jak na Francję, ale przyzwoita jak na Paryż. Niczym na kolana mnie nie rzuciła. Ślimaki po burgundzku były przyzwoite. Smakowały zgodnie z moimi oczekiwaniami.

Z trudem znaleziony bar w bocznej uliczce ze świetnymi rekomendacjami okazał się kompletnym niewypałem. Pomijam stolik przy samej ulicy z rurą kanalizacyjną za krzesłem, bo zdarzało mi się jeść w dużo mniej sprzyjających warunkach, więc nie miałabym żadnych obiekcji, gdyby w misce podano mi smakowite danie. Tutejszy ramen taki nie był. Do złudzenia jego smak przypominał tajskie zupy tom yam. Makaron był kompletnie rozgotowany, czego nie toleruję w absolutnie żadnej potrawie. W zasadzie zastrzeżeń nie miałabym tylko do ajitsuke tamago, ale w końcu zepsuć jajko to niebywała sztuka.

Wyborna kuchnia, choć restauracja znajduje się w zaskakującym, jak na polskie warunki, miejscu, bo na piętrze nieciekawego biurowcach na obrzeżach Katowic. Roladki z argentyńskiej wołowiny, mięciuteńkie kopytka i pieczony burak smakowały zgodnie z moimi oczekiwaniami. Crème brûlée, o tradycyjnym i kawowym smaku, nie miał wprawdzie odpowiednio skarmelizowanej skorupki, bo kryształki cukru nie zdążyły się zrumienić pod płomieniem palnika użytego przy stole przez kelnera, ale śmiało można wybaczyć to minimalne potknięcie.

Zwabiona kolejny raz do Ramen People, tym razem opinią znajomego Japończyka, który zachwycał się tym miejscem, a w końcu kto jak kto, ale on wie, o czym mówi, kolejny raz rozczarowałam się. Mój spice chicken ramen był niestety zbyt chłodny i natychmiast ścinał się tłuszcz, a w zasadzie jego gęsty kożuch. Poza tym był zbyt słodki, a na to nie ma rady.

Świetny adres na czwartkowe popołudnie, gdy serwuje się tu świeżutkie mule, przygotowane bez zadęcia w najprostszy i tym samym najlepszy sposób – gotowane z warzywami.

Tylko tutaj można zjeść prawdziwe japońskie śniadanie, ciesząc się Wawelem za oknem. Latem na gości czekają również miejsca na tarasie. Jedyny mankament, ku chwale tego miejsca, stanowi duże zainteresowanie gości i związane z tym trudności w zdobyciu miejsca zwłaszcza w weekendy. Ale przecież można się tutaj wybrać np. w środowe popołudnie.

Niezmiennie moja ulubiona krakowska restauracja, niezawodnie serwująca świetne dania, poczynając od przystawek, a na deserze kończąc. Ostatnie odkrycie to pierożki z jagnięciną i pieczony kalafior. Świetna obsługa kelnerska i otwarty na eksperymentowanie ze sztuką kulinarną szef kuchni gwarantują, że chce się tu wracać. Doskonałe lunche w dni powszednie, wyrafinowane kolacje, wyborne wina – czego chcieć więcej?

Doskonale miejsce, by skosztować domowej kuchni. Lunch składał się z pysznego spaghetti z chrupiącym kurczakiem i polenty z serem pleśniowym, też na gorąco. Do tego świetne białe wino.

Wyborna kuchnia, pachnąca pachnotką, kolendrą, rybnym sosem – jak w Hanoi, Sajgonie, Hue, Nhatrang, Hôi An. Wegetariańska zupa Pho smakuje tu genialnie, sałatki, makarony zresztą też. W karcie brak słabych punktów, obsługa bardzo miła, wnętrza jak z kryminalnych książek o detektywie Philipie Marlowe. I taki dobry poziom od początku istnienia lokalu!

Zasłużenie tej lodziarni przyznano tytuł najlepszej na Dolnym Śląsku. Lody mango-maracuja smakowały wybornie (w składzie z pewnością zawierały świeże owoce, bo trafiłam na pesteczki maracui). Kawa też świetna.

Istotnie, luxuary. Restauracja na bardzo dobrym poziomie, z krótką, wysmakowaną kartą. Polędwica z dorsza z musem z groszku cukrowego i sosem porowym – fantastyczna. Wyborne wina! Przyjemne, choć pełne przepychu, wnętrze. Jeden z lepszych adresów w Krakowie w kategorii „wysoki standard”.

Napisać o tej restauracji „świetna, genialna, doskonała” to mało. Z zewnątrz zwraca uwagę przytulne wnętrze, które po wejściu do środka jeszcze zyskuje – surowość ściany z kamienia przełamują detale – kwiaty, wysokie świeczniki i kryształowy żyrandol. Na stołach zwraca uwagę piękna zastawa, zwłaszcza szkło o wykwintnych kształtach. Dania idealnie komponują się z tym pięknym wnętrzem, na talerzach pojawiają się małe dzieła sztuki. Wszystko jest smaczne, przyrządzone z najwyższej klasy produktów. Ośmiornica grillowana, spaghetti, ryba z warzywami, a także wino gewürtzraminer – zasługują na gwiazdkę Michelin. Gruszka w gorzkiej czekoladzie i tiramisu również. Obsługa w dyskretny sposób dba o gości, stwarzając bardzo przyjazną atmosferę. Jonny, dziękujemy za niezapomniany wieczór. To kulinarne Himalaje!